Paadje

450 kilometer ten noorden van Parijs ligt het pittoreske Kamerik.
Het is daar waar ik deze week de vakantie doorbreng.
Met een druppel aan mijn neus.
Blootgesteld aan het frisse polderbuiten.
Geen loom opkijken vanaf het zwembad met een roze parasolletje in je glas.
Maar straatzand dat schuurt in je handen en de vingers ruwt.
Trottoirtegels die tegen het aluminium van de kruiwagen bonken.
En klevende modder onder de laarzen die je centimeters laat groeien in een dag.

Er moest namelijk weer geklust worden.
En de zegen van kinderen is dat ze gevraagd of ongevraagd altijd je hulp krijgen.
Vandaag is mijn oudste zoon aan de beurt.
Zijn tuin moet ontdaan worden van trottoirtegels. Die moeten tussen de Hollandse hagelbuien door versjouwd naar zijn moestuin.
Daar worden het handige paadjes die slingeren tussen kiemende tuinbonen en opgroeiende groene kool.
Zo'n honderd trottoirtegels heeft hij daar nodig.
Een paadje van tien tegels wordt vakkundig aangestampt door mij over de groen kool gelegd.
Een beginnersfoutje ik geeft het toe, maar die dingen gebeuren.

Vier hagelbuien en een uitgewrongen onderbroek later ligt alles op zijn plaats.

Hij vraagt me advies over de schutting.
Die is door de vorige bewoners ernstig verwaarloosd.
En moet opnieuw gezet. Met wat extra lange palen ertussen zodat ze niet met elke wind meebeweegt.
"Hoelang heb je eigenlijk vakantie?", is zo'n ongevraagd verzoek voor hulp.
Maar ik lees mijn kinderen al jaren tussen de regels door.

Dat gaat zich natuurlijk straks ook allemaal vanzelf terug betalen.
Als we over veertig jaar bepamperd overwinteren in een bejaardenwoning.
En de kinderen gevraagd of ongevraagd langs komen om te helpen.
Wat nog een hele tour is zo'n eind rijden en vliegen naar Tenerife.
Maar met een roze parasolletje aan het zwembad is dat gauw vergeten.
Alleen dat schurende strandzand. Dat overal tussen gaat zitten.
Zou eigenlijk een vlondertje voor moeten komen.
Zal eens vragen hoelang ze blijven.
En of het ver is naar de bouwmarkt.