Tegeltuin

Zo'n 5000 kilometer zuidoost van Dubai ligt Kamerik.
En daar bevind zich de tegeltuin van mijn zoon.
Een classicistisch hoogtepunt in tuinontwerpen.
Zover het oog reikt vierkante trottoirtegels omheind door willekeurig in hoogte geplaatste tuinschermen.
Om de stijl volledig door te voeren heeft de vorige bewoner in het achterste deel van de tuin grindtegels onder de trottoirtegels gelegd.
Bij de eerste opgravingen kwamen deze in kiezel ingelegde mozaïektegels als verassing tevoorschijn.
Echter mijn zoon woont er nu.
En bij kinderen van onze beide genen wekt enkel tegeltuin zware depressies op.
Zo gaat dat nou eenmaal in de natuur. Je wordt er erfelijk mee belast.
Lichte misselijkheid bij de aanblik van een kunstkerstboom.
En zwaar overgeven bij de aanblik van een bosje zijden neptulpen.
Het is enkel zijn voorliefde voor groene kool die mij aan mijn vaderschap doet twijfelen.
Zijn weelderige haardos en hoge universitaire cijfers nemen die twijfel daarna natuurlijk onmiddellijk weer weg.

Als eerste stap op mijn laatste vakantiedag de grindtegels onder de trottoirtegels verwijderd.
Daarna de schutting met wat nieuwe palen weer volledig
waterpas herbevestigd.
Enigszins vloekend een stuk vingernagel achtergelaten tussen twee gestapelde grindtegels.
Het is namelijk ook erfelijk bepaald minimaal licht gewond te raken bij zwaar lichamelijke arbeid.
Elke vorm van coördinatie stoornis is tot ver in de bloedlijn van de van Hestjes terug te vinden.
Ons met een tas om de arm vrijelijk in een porselein winkel los laten is vragen om moeilijkheden.
Vrij geplaatste museumstukken worden onverstoorbaar omvergelopen en het is algemeen bekend dat de beroemde Spaanse mozaïeken van Gaudi na een bezoek van een van Hest aan de plaatselijke Blokker zijn bedacht.

Met een pleister om de vinger aan het einde van de dag alles klaar gemaakt voor de volgende fase.
Ik schat nu nog een kruiwagentje of 100 verse tuinaarde voor in de tegelloze gaten.
Een vrachtwagentje tuinplanten en struiken voor de ultieme tuinervaring.
En een aanhangwagentje strategisch geplaatst tuinhout als pergolaatje voor de zichtlijn naar achter.
Om het ergste weeïg gevoel in de maag kwijt te raken vast een door mijn "lief" gekocht appelboompje neergezet.
Want we zijn wel een paar weekendjes en een verband doosje verder voor het echt tuin mag gaan heten.

Haag

Vroeger gebruikte ik ze vaker.
Automatisch zonder erbij na te denken.
Maar met het verstrijken van de jaren gezeten achter een bureau, had ik ze wat minder nodig.

Gisteren "even" de 35 jaar oude beukenhaag verwijderd uit de tuin.
Met de jonge tuinman van hiernaast.
En vanochtend wist ik weer dat ze er nog waren.
Spieren.
Onvoorbereid waren ze ingezet, uit massa's vlees losgeschoten en piepend aan het werk gegaan.
De hersens spieren dachten nog dat ze 22 waren en gaven de arm en rugspieren opdracht gezellig mee te doen.
Vanochtend is alles op slot geschoten, is mijn lichaam in staking en doet alleen ademen maar een beetje zeer.
Het kopje koffie laat ik op de aanrecht staan en ik probeer door voorzichtig voorover te buigen met de lippen de koffie op te zuigen.
Optillen zou onmogelijk zijn want daarvoor zou ik een arm moeten buigen.
Eigenlijk is helemaal voorover buigen onmogelijk maar twee in elkaar geschoven rietjes werken ook prima.

Ik probeer een zombie loopje naar de ijskast om de boter en beleg te halen.
En besluit dat het vandaag een dieet dag wordt.
 
Eigenlijk gaat leunen tegen een deurpost nog het beste.
En een prima plek om rustig naar buiten te kijken en de wereld aan mij voorbij te zien trekken..
Daar loopt de jonge tuinman van hiernaast, die buiten zijn zoontje in de lucht gooit en handig opvangt.
Een duim omhoog steekt en roept "volgende week de planten erin.".
Met moeite buig ik een arm en laat een duim vanuit mijn pijnlijke hand omhoog schieten.
"Net zo makkelijk..... doen we hoor".

Paadje

450 kilometer ten noorden van Parijs ligt het pittoreske Kamerik.
Het is daar waar ik deze week de vakantie doorbreng.
Met een druppel aan mijn neus.
Blootgesteld aan het frisse polderbuiten.
Geen loom opkijken vanaf het zwembad met een roze parasolletje in je glas.
Maar straatzand dat schuurt in je handen en de vingers ruwt.
Trottoirtegels die tegen het aluminium van de kruiwagen bonken.
En klevende modder onder de laarzen die je centimeters laat groeien in een dag.

Er moest namelijk weer geklust worden.
En de zegen van kinderen is dat ze gevraagd of ongevraagd altijd je hulp krijgen.
Vandaag is mijn oudste zoon aan de beurt.
Zijn tuin moet ontdaan worden van trottoirtegels. Die moeten tussen de Hollandse hagelbuien door versjouwd naar zijn moestuin.
Daar worden het handige paadjes die slingeren tussen kiemende tuinbonen en opgroeiende groene kool.
Zo'n honderd trottoirtegels heeft hij daar nodig.
Een paadje van tien tegels wordt vakkundig aangestampt door mij over de groen kool gelegd.
Een beginnersfoutje ik geeft het toe, maar die dingen gebeuren.

Vier hagelbuien en een uitgewrongen onderbroek later ligt alles op zijn plaats.

Hij vraagt me advies over de schutting.
Die is door de vorige bewoners ernstig verwaarloosd.
En moet opnieuw gezet. Met wat extra lange palen ertussen zodat ze niet met elke wind meebeweegt.
"Hoelang heb je eigenlijk vakantie?", is zo'n ongevraagd verzoek voor hulp.
Maar ik lees mijn kinderen al jaren tussen de regels door.

Dat gaat zich natuurlijk straks ook allemaal vanzelf terug betalen.
Als we over veertig jaar bepamperd overwinteren in een bejaardenwoning.
En de kinderen gevraagd of ongevraagd langs komen om te helpen.
Wat nog een hele tour is zo'n eind rijden en vliegen naar Tenerife.
Maar met een roze parasolletje aan het zwembad is dat gauw vergeten.
Alleen dat schurende strandzand. Dat overal tussen gaat zitten.
Zou eigenlijk een vlondertje voor moeten komen.
Zal eens vragen hoelang ze blijven.
En of het ver is naar de bouwmarkt.