Marathon

In Amsterdam is de marathon bezig.

Door de gehele stad zijn afzettingen geplaatst om de lopers vooral binnen de geplande paden te houden.

Een vorig jaar in recordtijd gelopen deelnemer bleek onderweg gebruik te hebben gemaakt van een taxi.

De elektronische meting pakte zijn signaal vanuit de parallel rijdend auto uitstekend op.

Vlak voor de finish stapte hij uit, vervolgde zijn tocht, voegde zich tussen de overige lopers en ontving de felicitaties en bloemen van zijn familie.

De marathon was voor hem de voorbereiding naar de marathon van New York een week later.

Geen idee of daar toen een Yellow Cab is gebruikt.

Wij moeten naar Amsterdam vandaag.

Om de marathon blokkades te vermijden hebben we de tomtom ingesteld op de enige doorgang naar Amsterdam zuid.

Vreemd genoeg leid de weg ons via Naarden naar Hilversum waar we uiteindelijk terecht komen in Bussum.

Daar blijkt ook een Ruyschstraat te bestaan.

Een halve marathon van onze bedoelde bestemming verwijderd.

Foutje bij het instellen.

De telefonische tomtom vecht vervolgens met de autonavigatie om de juiste route.

Vier straten voor bestemming wijst de autonavigatie naar rechts en de telefoon-navigatie naar links.

Gelukkig zitten we op bekend terrein en kunnen we tussen de kamikaze fietsers een parkeerplekje voor de deur vinden.

Nog even afscheid nemen van onze dochter en schoonzoon die volgende week naar Vietnam afreizen.

Met een betrouwbaar klinkende Russische luchtvaartmaatschappij veertien dagen naar een tropisch land.

Een land dat ruim dertig jaar geleden werd bestookt met miljoenen Amerikaanse bommen en granaten.

En waar oerwouden zich herstelde van tonnen chemische troep als Agent Orange.

Niet direct een bestemming waar ik een handdoekje met parasol zou gaan zoeken.

Maar Egmond aan zee geeft nu eenmaal deze laatste maanden van het jaar geen zon garantie.

Daarbij stel ik me gerust dat Russische vliegtuigen op dit moment boven de Oekraïne strikt met rust worden gelaten.

En de laatste rode Khmer strijders of in de gevangenis of het bejaardenhuis zitten.

Inmiddels een populair backpackers land, dat Vietnam.

Met inmiddels redelijke wegen, die via je navigatie te bewandelen zijn.

Wel oppassen waar je loopt.

Ze snuiten daar de neus door een neusgat af te sluiten, en te kwatten op de straat.

In een restaurant is het gebruikelijk te rochelen en wat je niet nodig hebt onder tafel te deponeren.

Voordeel is wel dat je als Europeaan met vijf euro op zak al een miljonair bent.

Voor een euro krijg je namelijk zo'n 26000 dong.

Voldoende voor een driegangen rijstmaaltijd in een driesterren restaurant.

Waarbij je boeren en rochelen mag.

Ben benieuwd met wat voor verhalen ze terug komen.

En of daar de tomtom de verschillende straten herkent.