Jungle

Pap ik heb kaartjes voor een concert in Amsterdam, heb je zin om mee te gaan?, begint mijn jongste zoon.

Kaartjes van wat? is mijn eerste vraag.

Van Jungle is zijn antwoord.

Nu zijn mijn kinderen opgevoed met de muzieksmaak van hun ouders.

En hebben we ze gebrainwasht met Aretha, Stevie de gehele familie Motown en jaren en jaren aan kwaliteit pop.

Maar ergens halverwege heeft mijn oudste zoon een donkere afslag genomen naar Heavy Metal.

En weet ik allang niet meer waar mijn jongste naar luistert.

Mijn dochter is nog niet helemaal van het padje af, en trakteerde me een paar jaar geleden op een kippenvel avondje Gregory Porter in Carré.

 

Wat is dat voor muziek? Jungle, vraag ik.

En ik krijg een linkje toegestuurd.

Op het YouTube filmpje een mengelmoes van electro, disco en soul.

Leuk lieg ik, doe maar, wanneer is het?

 

AFAS in Amsterdam stroomt vol met mensen in de helft van mijn leeftijd.

Bij de ingang word ik gefouilleerd.

In mijn glitterpak betast het meisje bij de ingang niets oneerbaars.

Ik kijk door het publiek, enkel de technicus achter de mengtafel heeft mijn kapsel.

Grijs en weinig.

Er is een voorprogramma.

Een jongen met een gitaar naast een stapel speakers jengelt muziek.

Het geluid zingt rond, en zijn zang is vooral heel hard en onverstaanbaar. Hij draait effectloos aan knopjes om de boel nog recht te trekken.

"Thank you Amsterdam, it was AMAAAZING.."

Waarna hij zijn speakers en lichtpanelen van het podium begint op te ruimen.

 

Ik bestel twee kleintjes pils en reken elf euro af.

We wachten op wat komen gaat en keuvelen door te schreeuwen in elkaars oor.

Ik stuur een selfie naar het thuisfront als teken dat we op plaats van bestemming zijn.

Dan gaat het licht uit en wordt ik doorboord door bas en laserlicht.

Een muur van geluid volgt.

De massa voor me begint als de zee te deinen.

Ze stopt twee uur later.

 

Na de trein naar huis een hamburger in de Mac.

Vond je ervan? vraagt ie kauwend op zijn Franse frietjes.

Top avond antwoord ik gemeend met nog suizende oren.

 

De volgende dag appt mijn dochter.

Was het leuk?

"Jawel, antwoord ik. Niet helemaal mijn muzieksmaak.

Was de oudste op de dansvloer.

Maar creëer in mijn glitterpak vanzelf ruimte."

Vier smileys als antwoord.

 

Dat weekend regent het.

Ik sta op een ladder doorweekt de leilindes te snoeien.

Nog net voor ze al het blad verliezen.

Door het raam zie ik op de televisie een stoomboot de haven van Gorinchem binnenvaren.

Mijn dochter appt een foto van Cato in pieten-pak.
Sinterklaas is weer in het land.

Van de week maar wat in de schoen doen.

Iets van Aretha, Stevie of Motown.

Mocht ik over vijftien jaar bij leven en welzijn de vraag krijgen.

Opa, ik heb kaartjes. Zin om mee te gaan?.

Limmerick

 

Na de verkoop van het huis van mijn moeder moest er opgeruimd.

In de familie-app werden de zaken niet meeverhuisd verdeeld.

Wat overbleef ging naar de kringloopwinkel of het afval.

Een doos met "dat wil ik nog wel" stond zolang voor me bij mijn nichtje opgeslagen.

Bij een bezoek aan mijn moeder deze week haalde ik ze op.

 

Veel spullen van mijn overleden stiefvader.

Verzamelingen waar een mens in zijn leven nog wat aan heeft.

Bijvoorbeeld een zakje met van elke uitgegeven jaargang een uitgebrachte cent.

Bij elkaar een verzameling die loopt van 1948 tot en met 1980.

Gezamenlijk 38 stuks en net voor de overgang naar de euro voldoende voor het kopen van een rolletje pepermunt.

Op marktplaats aangeboden voldoende om zo'n zelfde rolletje vandaag de dag alsnog te kunnen kopen.

De tien delen blueband sportboeken met ingeplakte plaatjes zijn te leuk om weg te doen.

Over de verzameling sportmedailles van 1928 tot 1967 moet ik nog even nadenken.

Die van 1928 moeten van zijn vader zijn geweest die blijkbaar nog met de volksleger spelen had meegedaan en marathons had gelopen.

Naast elkaar opgespeld op mijn jas op Koningsdag zullen ze vast de verdiende aandacht trekken.

Het opschrijfboekje van een paar jaar na mijn geboorte is vermoedelijk de leukste vondst.

Ik dateer het rond 1968 en is duidelijk een opschrijfboekje van zijn jaren op de universiteit.

Het beschrijft hoe een corsage gedragen dient te worden.

Hoe een sigaret of een sigaar te presenteren.

En belangrijke regels der etiquette.

Zoals "jongen eerst aan meisje voorstellen. Wachten tot meisje haar hand heeft uitgestoken."

En hoe je te kleden en te gedragen tijdens een gala.

Overhemd, los boord, ribbetje in gesteven vorm met een laag uitgesneden vest en NOOIT geen polshorloge.

Zwarte broek met zwarte lakschoenen en zwarte sokken.

 

Een bierlied voor het dispuut staat achterin.

Naast wat losse aantekeningen die een opleiding verklaren zoals "wetenschap veroorzaakt ethische vragen"

en "universiteit moet belangstelling hebben in actuele vragen"

samen met de adressen van de nog te bezoeken cafés.

Het bakelieten pennenbakje wat altijd op zijn bureau prijkte staat nu op mijn bureau.

Zijn briefopener en zakmesje daarin.

Hij stond erop in brief correspondentie aangesproken te worden met "Weledelgeleerde".

En had met de gemeente correspondentie hierover.

Hij had tenslotte niet voor niets al die jaren gestudeerd.

Geen brief werd zonder brievenopener geopend. Want het geschrevene verdient respect.

Daarom met gerust hart de schunnige limericks uit zijn opschrijfboekje herhaalt:

 

"Er was een pastoor uit Londen

die had een kapotje gevonden

hij vond het wel wat vies

maar het paste precies

en weggooien vond hij toch zonde."

Ik zie hem in gedachten grinniken tijdens het opschrijven..