Voor de balletvoorstelling werden maar 4 kaartjes per gezin beschikbaar gesteld.
Pappa mocht natuurlijk komen kijken.
Mamma uiteraard want die moest helpen met het aandoen van de schoenen en het balletpak.
En de beide Oma's mochten komen kijken want die zijn nou eenmaal als oma gek op ballet.
Opa Huber moest thuis blijven. Evenals opa Mark.
Volstrekt oneerlijk natuurlijk want deze opa volgt alle wedstrijden van het Scapino, Nationale ballet en Danstheater op de voet.
En wil niets liever dan zijn vierjarige kleindochter zien shinen op het podium in het theater.
En dat maillots ook jaren tot mijn garderobe hebben behoord.
Het was het kledingstuk waarin mijn helden op televisie zich bew
ogen.
ogen.
Robin Hood had een groene aan op tv, Batman een zwarte, en Theiry de slingeraar een blauwe.
Ik wilde er dus ook één op jonge leeftijd.
Maar mijn moeder hield dat tegen.
Gelukkig kon ik ook toen al "outside the box" oplossingen bedenken.
Mijn zussen die elke week naar ballet les gingen droegen namelijk elke week zo'n ding.
Zachtroze weliswaar.
Maar ongetwijfeld zouden er voor jongens op ballet andere kleuren maillots bestaan.
En dat klopte.
Jongetjes kregen een witte.
Wit camoufleert niet best als je in bomen klimt en met zelfgemaakt pijl en boog de vijand probeert te besluipen.
Daarnaast zat er aan de maillot ook een verplichting vast.
En dat was dat je wekelijks als enige jongen in de klas tussen roze tu-tuu's je Plié-tjes, Tenduutjes en Rond de Jambe'tjes moest oefenen.
Iets waar je werkelijk verder niets mee kon bij zwaardvechten of hutten bouwen.
Het enige waar het goed voor was bleek het fluisterzacht spitsen sluipen door het struikgewas.
Na drie jaar danste ik een heel beste zwanenmeer.
Maar verder had je er in het leven verdomde weinig aan.
Op mijn vijftiende kwam Saturday Night fever uit.
Glitterballen, hoge plateau schoenen en stampend zwetende discomuziek.
Mijn plié-tjes in witte maillootje hadden op de dansvloer een groots maar verkeerd effect.
Waarna ik maar besloot de spitsen aan de wilgen te hangen.
De voorstelling is een groot succes.
Acht krioelende meisjes op een felverlicht podium.
Catoo kijkt elke minuut met een hand boven haar ogen de zaal in op zoek naar de familie.
Af en wordt een ingestudeerd stukje even overgeslagen.
Om stiekem naar papa of mamma te zwaaien.
Na afloop zeeën van bloemen, hulde en puntzakken met snoep.
Catoo vraagt, is Opa der niet?
Nee de kaartjes waren op.
Maar volgend jaar.
Zit die op de eerste rij.
Zeker en vast....
