Je moet nodig nieuwe schoenen zei mijn moeder.
Als tien jarige neem je zo iets onmiddellijk aan.
De tevoorschijn gehaalde gympen van vorig jaar hadden gaten.
Maar zolang het droog was en je niet in plassen liep waren ze nog goed te doen.
En ze liepen snel.
En aangetrokken diende als er bezoek kwam of we op visite moesten.
In de schoenenwinkel drukte de verkoper op mijn tenen.
Voel je dit?, vroeg hij.
Ik knikte, want ik voelde duidelijk de nagelriem van zijn ongeknipte duim op mijn grote teen.
Maatje groter dan maar mevrouw? Vroeg hij aan mijn moeder.
Die knikte, waarna de verkoper op zoek ging naar een nieuwe doos.
Voor de spiegel moest ik mijn wijde pijpen optrekken.
Zodat mijn moeder de schoenen goed kon zien.
Loop er eens op, zei mijn moeder.
Waarna ik met opgetrokken pijpen een rondje rond de zaak paradeerde.
Die worden het riep ze naar de verkoper.
Waarna deze ze teruggestopt in de doos.
Op weg naar school probeerde ik ze rennend.
Ze leken verdorie wel sneller dan de oude.
Op het schoolplein in de pauze was het te merken.
Ik was niet meer te pakken bij tikkertje met verlos.
Je moet nodig nieuwe schoenen zei mijn vrouw.
Als zestigjarige neem je zo iets onmiddellijk aan.
En het was waar, ze waren afgedragen en dof.
Te veel niet verkleed voor het naar de moestuin gaan.
Hoewel er altijd rubberen laarzen staan voor in de zware klei.
Vind ik deze niet altijd nodig bij het water geven.
Maar een kwartiertje later sta je toch met een schep in je hand even wat te verplanten.
En haal je terloops nog even ergens een schoffel erdoorheen.
Waarna je met modderige klonten klei onder de schoenen huiswaarts keert.
In de schoenenwinkel druk ik op mijn tenen.
Dat is zinloos want ik draag al ruim 45 jaar dezelfde maat.
In schoenkeuze heb ik me de afgelopen 10 jaar beperkt tot één merk.
Welke het best helpen bij mijn soms terugkerend hielspoor.
Volgens de reclame moeten deze nieuwe scetchers echter daar ook goed mee om kunnen gaan.
Geheugen schuim in de zolen en uitgevoerd in blauw met rood als de gympen uit mijn jeugd.
Loop er eens een rondje op beoordeeld mijn eega.
Dus trek ik mijn smalle pijpen op en paradeer door de zaak.
Die moeten het worden zegt ze tegen me.
Waarna ik ze terug stop in de doos en afreken bij de kassa.
Thuis aangekomen trek ik ze aan om er mee naar de moestuin te rennen.
Ze lijken verdorie wel veel sneller dan de oude.
En voelen door niets of niemand bij te houden.
Zal het geheugenschuim zijn.
