Mijn moeder is van voor de oorlog.
Van toen men nog degelijk spul maakte.
Zo rond haar dertigste nam ze een rijles of honderd om te leren autorijden.
Maar de een na de andere rijinstructeur haakte daarbij af.
Aardige mensen wel, die haar graag de technische vaardigheden van het auto rijden wilde bij brengen.
Alsmede de algemeen geldende verkeersregels.
Maar allen daarbij gedoemd te falen.
Want mijn moeders achternaam is "De koning".
En in die familie zijn alle dames Koningin.
Mijn moeder heeft dan ook haar eigen methode, waarbij opletten op het verkeer en tegelijkertijd de juiste versnelling vinden onmogelijk synchroon kunnen plaatsvinden.
Verkeersborden worden voortdurend genegeerd, en voorrangsregels bij willekeur toegepast.
Tijdens de rijles "efkes ne boodschap doen, want bij den Albert Heijn zijn de Bonbons in de aanbieding", was niet ongebruikelijk.
Waarbij wel zo handig, gelijk maar voor de voordeur in zes keer insteken werd geparkeerd.
Zo rond haar veertigste stopte ze er maar mee.
Een aardige examinator wees haar na een twaalfde ingreep tijdens het examen, op de geneugten van het fietsen en het lopen.
En dat je daar zo slank bij bleef, en het zo gezond is voor hersenen en spieren.
Waarmee de strijd was beslecht.
En ze het zelf een auto rijden opgaf.
Vanaf dat moment was het enkel nog lopen en fietsen.
Maar nu is haar rechter enkel twee keer zo dik als haar linker.
Antibiotica is het medicijn.
En rust.
Maar ik heb nergens last van !!, zegt ze tegen de dokter.
En gaat vervolgens een kilometer of vijf wandelen, om daarna de boodschappen te doen op de fiets.
Op het eind van de week zijn er nog vijf van de zeven tabletten over.
Hoe kan dat nou?, is haar antwoord, ik neem ze elke dag.
Vanochtend nog voor het wandelen.
Ik denk het niet, moeders. krijgt ze als antwoord van een van haar kinderen.
De dokter zei elke dag een pilletje, niet gaan wandelen, en rust houden.
Maar ik heb nergens last van hoor, is het antwoord.
Waarna ze de overgebleven tabletten wil innemen.
Ook ziet ze alles nog.
Ondanks dat bij de aanschaf van een nieuwe bril, de opticien staar constateerde.
Snap je dat nou?, zegt ze aan de telefoon, staar.. en ik zie alles nog.
Toch maar wat aan laten doen moeders, antwoord ik.
Ge zijt nog maar 82, en ge moet er nog twintig jaar mee kijken.
Dus gaat ze, na gecoördineerd inpraten door de kinderen en kleinkinderen, toch maar naar het ziekenhuis.
Vlak voor de operatie zegt ze nog dat het natuurlijk een onzinnige behandeling is omdat ze alles nog goed ziet.
Ze wandelt ook elke dag nog zeker een kilometer of tien.
Dus ze is super zelstandig.
Maar er wordt thuishulp geregeld voor het dagelijks druppelen van de ogen.
En als ik twee weken later op bezoek kom zegt ze met haar behandelde oog beter zonder bril als met bril te kunnen zien.
Dat schikt want het andere oog moet ook geopereerd worden komende week.
Moet die opticien straks vensterglas in mijn bril verkopen, grapt ze.
Zijn eigen schuld, had ie maar een bril moeten aanmeten in plaats van mij naar het ziekenhuis sturen.
Intussen is ze begonnen aan haar vierde blaasontsteking.
Alweer pillekes zegt ze.
En ik heb nergens last van.
De derde antibiotica kuur in een paar maanden.
Maar deze keer kijkt de thuishulp mee.
Al lukt het haar ook onder die supervisie uit te komen.
En weer niet alle "pillekes" in te nemen.
Ik bel donderdags dat ik dinsdag uit mijn werk langs kom, en ik eet wat mee.
Gezellig zegt ze. En belt me de volgende dag om te vragen wanneer ik langs kom.
Dinsdag avond, mam.
Gezellig, antwoord ze.
Zaterdag avond informeert ze wanneer ik de volgende dag langs kom.
Niet, antwoord ik, ik kom dinsdag avond uit mijn werk. Schijf je het op de kalender?
Ja doe ik, gezellig.
Maandag ochtend krijg een appje hoe laat ik er die avond ben.
Ik ben er morgen mam, rond zes uur! app ik terug.
Gezellig, krijg ik als antwoord terug.
Die dinsdag avond is er Lasagna, speciaal voor mij gehaald.
Ze wilde eigenlijk een visschoteltje, maar de visboer is met vakantie.
Dus ben ik maar naar de stad gelopen.
Hoe is het met het been dan? vraag ik.
Prima, hoezo? antwoord ze. Nergens last van.
Ik opper om nog eens langs mijn zus te gaan in Spanje.
Niks geen gewandel daar, maar lekker aan het zwembad liggen.
Ja, want niet erin zegt ze.
Zwemmen kan ze op haar 82ste nog steeds niet.
Vreselijk veel plezier gehad op haar 40 ste verjaardag tijdens de zwemles ooit met Truus van Thillo.
En ze hebben het wel geprobeer het oos te leren.
Maar wij hadden heel geen zin, en zo gelachen.
En niks gezwommen
Maar zo veel schik gehad.
