Daniel staat voor de deur.
Hij is zeven en komt een pakje voor zijn moeder ophalen.
Hoi buurman zegt ie, heb jij je schoen vandaag gezet?
Natuurlijk.. de grootste die ik kon vinden, antwoord ik.
Eigenlijk geen schoen, maar een heel grote laars, van die wel tot mijn knieën komt.
Kunnen lekker veel cadeautjes in.
Maar wat denk je......?
Helemaal niks, al de hele week niet.
En ik had er nog wel een tekening met verf en een wortel bij gedaan.
En jij? vraag ik terug.
Ik mag alleen op vrijdag mijn schoen zetten zegt ie.
Mamma zegt dat Sinterklaas alleen op vrijdag in Kamerik is.
Vandaar... antwoord ik opgelucht. Daarom heb ik er natuurlijk nog niks in gekregen.
Maar dan zet ik hem vanavond weer. Want vandaag is het vrijdag.
Ik ook zegt Daniel.
En dan sluip ik als papa en mama slapen uit bed om te kijken of hij langskomt.
Och zeg ik, dat heb ik al zo vaak geprobeerd.
Sloop ik naar beneden in mijn K3 pyjama, zat er helemaal niks in mijn schoen.
Ga ik vijf minuten later terug om te plassen, steken er zomaar vijf chocoladeletters uit mijn laars.
Vijf? zegt Daniel ongelovig.
Ja vijf voor elke letter van mijn naam één.
En jij hebt wel zes letters in je naam, zeg ik.
Je broertje maar vier.
En je zusje zelfs maar drie.
Maar je zal maar Prince-Fritz-Henk-August-Willem-Jan-Hendrik-Dick van je voornaam heten.
Dan heb je voor het hele jaar wel genoeg chocolaletters.
Daniel vind zes ook wel goed.
Wel een tekening erbij doen vanavond zeg ik.
Is ie gek op.
En ik overhandig hem het pakje van de postbode
