Puppypuber

Inmiddels is onze hond 4 maanden oud.
Bijna 5 kilo weegt ze nu.
Verre van volgroeid is ze begonnen aan haar pubertijd.
Deze is net als bij mensen kinderen de periode van ultieme beproeving.
Saartje komt uit een nest van 8 hondjes.
De ba

asjes hebben zich verzameld in een whatsapp groepje en delen foto s, filmpjes en ervaringen met elkaar.
Zo kregen we een filmpje van de zus van Saar die midden in het gazon een gat gegraven had.
Je zag slechts nog net in beeld het kwispelende staartje boven de grond uitkomen.
Een ander filmpje toont een broertje met een afgerolde bol wol in de bek.
Speels sleept ze aan het uiteinde van een wirwar door de tuin lopende draden een beginnend truitje voort.
We zien foto's van aangevreten zonnebrillen en kapot gebeten telefoonopladers.
En lezen verhalen van gebroken nachten en aangevreten meubelstukken.
Ikzelf mis reeds twee dagen een schoen.
Eén van de schoenen vond ik liggend in een bloembed narcissen terug.
De ander blijft vooralsnog onvindbaar.
Ik beweeg me hinkelend op één been door de dag.

Verder past Saar zich aan haar baasjes aan in de liefde voor bloemen.
Narcissen worden vakkundig van hun trompet ontdaan.
En Tulpen worden na onthoofding van hun bol bevrijd.
Ontluikende bloemknopjes van alle soorten worden tussen de melktandjes vermalen.
Daarbij maakt ze geen onderscheid in kleur of ras.
Bij dit alles dien je als baasje rust en kalmte te bewaren.
De trainster van de puppycursus adviseert een luid "nee" om ongewenst gedrag kenbaar te maken.
Tot tien te tellen en afleiding te bieden met een speeltje of enthousiaste afleidingsmanoeuvre.
Al het andere kan tot traumatische ervaringen bij de hond leiden.
Ik kom meestal bij tellen tot 2 en vrees inmiddels over een hond te beschikken met post traumatische stress.

Boos worden duurt natuurlijk nooit lang.
Puppy ogen blijven tot minimaal een jaar hun smeltende werking behouden.
Even de deur uit en je opnieuw enthousiast laten begroeten is ook een goede remedie.
Daarbij... het tuincentrum barst van het plantgoed.

Corona 2

Bij mijn dochter zit op dit moment een vreemde bobbel achter het behang.
Mijn kleinkind was al een paar dagen drein en drammerig.
Na weken nu aan huis gekluisterd, hangt ze met een dotje behanglijm achter op het ruggetje, voor eventjes in een hoekje van de kamer, een afwisseling te zijn voor het bloemetjespatroon.

We kregen van haar een kaartje.
"We missen jullie", met een Picasso tekening erbij.
En verder moeten we het doen met levend beeld bellen.
En wat natte zoentjes op het glas.

Werken gebeurt thuis.
"Doe maar gewoon je ding dat je elke dag doet" zeg ik tegen mijn vrouw.
Maar met mij erbij is het niet als elke dag.
En stoor ik hinderlijk in haar routine.
Ik praat luid met een koptelefoon in computertaal.
En zij verstaat geen woord computers.
Daarbij wil de hond spelen met het snoer.
En vergroot de webcam het kale gedeelte van mijn hoofd.
Witte weerkaatsing van de lamp in het midden boven de wenkbrauwen, zet de kamer in een veel te helder licht.
De kat loopt over mijn toetsenbord op jacht naar het lichtje van mijn muis.
Kortom het is even wennen.

Boven staat nog een computer.
Voorzien van facetime.
Het is uit de buurt van de dagelijkse routine van mijn huisgenoten.
Maar de camera maakt de rimpels scherper en de kale plek groter.
Een pleister met de beeltenis van Brad Pitt op het lens oogje, maakt het wat prettiger voor de gesprekspartner aan de andere zijde.
En voor mij die zichzelf weer als jongeling ziet.
In de middag iets wat ik op mijn bedrijf toch node mis.
Een gebakken eitje met ham en kaas.
En een cappuccino met opgeklopte melk en een cacao hartje.
Daarna een power napje tot een uur of 5.
Waarna de werkdag er weer op zit.

Nog nooit zo uitgerust gewerkt.
Geen zorgen over commentaar over te weinig gewerkte uren.
Daarbij er is toch niemand van mijn werk die blogs leest

Corona

k schrik van mijn eigen videobeeld.
Op twintig centimeter afstand zie ik een kin onder een kin, en zijn de putjes op mijn neus bergkraters.
Fantastisch scherp die lensjes op die telefoontjes tegenwoordig.
Maar slecht voor het ego.
Er dient gebeld met video.
Persoonlijk contact is tijdens de uitbraak van het virus ongewenst.
Maar ons kleinkind een week niet zien geen optie.
Dus wordt er in een klein schermpje naar elkaar gezwaaid.
En wijst een minivingertje naar Opa en Oma.
Het beeld wordt tijdelijk vervaagd door het likken van een hondentong op een telefoonscherm.
Da-aaaag tot gauw.

Werken gebeurt thuis.
De koffie is er vele, vele malen beter.
Ik mis alleen mijn tweede scherm.
Met headsets en webcams wordt nog wat persoonlijk contact gehouden.
"hoor je mij?"
"ik zie je wel, maar ik hoor niks"
En zie je plots dat die hippe collega een Swarovski verzameling heeft.
Met een schilderijtje van een huilend zigeunerinnetje op de achtergrond.
Het zijn bizarre tijden.

Ik verslik me onderweg in een gevulde koek van de bakker.
Iedereen steekt plots de straat over.
Terwijl ik hoestend mijn weg vervolg.
In de supermarkt heb ik alle ruimte.
Sinds vandaag is een winkelwagentje verplicht.

De volle omvang van de corona crisis komt binnen.
De paprika chips is uitverkocht.
Nu wordt het echt heel ernstig.

Er hangen bordjes bij de eieren met "één doosje per klant".
Heel het dorp heeft hoofdpijn want de paracetamol is uitverkocht.
Ibuprofen helpt blijkbaar niet want dat is er genoeg.
Ik reken af en wordt verzocht het geld eerst op de toonbank te leggen.
Waarna deze gepoetst wordt met ontsmettingsmiddel.
Het handvat van mijn winkelwagentje krijgt na het terugbrengen dezelfde behandeling.
Ik krijg de behoefte me ermee te douchen.
Maar helaas al het ontsmettingsmiddel is.uitverkocht.
Net als het toiletpapier.

Dat wordt nog een probleem.
We hebben thuis geen krant welke als vervanging zou kunnen dienen. En om nu te gaan schrapen met het AD op een tablet.
We besluiten een keukenrol in drieën te zagen.
Men wordt creatief in tijden van crisis.