Nesteldrang 2.0

Nog zo'n beetje zes weken voor mijn dochter gaat bevallen.
Te ver bij haar ouders vandaan, is daar het wachten begonnen.
Alles is er op orde.
De kinderkamer, de eindeloze spullenboel die je nodig hebt om een baby te verzorgen.
Met checklisten, bevallingsboeken en in vele pagina's beschreven instructies hoe je een goed vader en moeder wordt.
Hier is de nesteldrang ook toegeslagen.
In oude fotoboeken wordt nog eens gekeken hoe dat ook weer was.?
Een huis met een baby.
De van Hestjes hebben een rijke fotocollectie.
Geen detail werd geschuwd. De vervangen poepluier is in zowel kleur als zwart wit vastgelegd.
En de cycli van slapen, drinken en slapen van mijn dochter als baby alleen al, bestaat uit drie dikke boeken.
Dat doorbladerend bracht ons al weer in de goede stemming.
Want er waren geen foto's van huilende baby's. (Yeh right)
De baby moet hier natuurlijk wel kunnen verblijven.
Als zijn moeder werken moet.

Een kleine verbouwing wordt dus opgestart.
De rommelkamer moet logeerkamer worden.
En dozen op zolder verwisselen met die van een verdieping lager.
Volwassen boeken naar boven. Kinderboeken naar beneden.
Annie MG krijgt weer een plekje. De verzameling Dik Bruna wordt aangevuld.
Nijntje bij Opa en Oma krijgt een ere plaats.
En Jip en Janneke staat klaar om voorgelezen te worden.
Een bedje moet in elkaar geschroefd.
Want er moet vooral veel gelogeerd worden.
Tot een jaar of achttien, want dan is de lol eraf.
En logeren ze toch liever op andere plekken.

Er moet ook weer een babybox in de kamer.
Een houten sta in de weg gevangenis waar baby's overdag in worden opgesloten.
Daar kunnen ze op hun rug liggend grijpen naar kleurig tingelende dingen boven hun hoofd.
Maar waar moet dat ding staan.?
Op de plaats van mijn bureau.
Dan gaat de grote kast weg. Kan er een boekenkast voor in de plaats.
Maar ja dan moet die andere kast ook ergens anders, en die muur......
En zo leid de zwangerschap van mijn dochter tot verdere verbouwing in dit huis.
Nesteldrang versie 2.0.
Minder heftig als de eerste, Maar zeker zo leuk.

Nog zes weekjes.

Lidl

Uiteindelijk vertrekt ook het Tropische klimaat weer uit Nederland.
Ik zet de potjes zilveruitjes en augurkjes weer terug in de koelkast en haal er mijn dekbed en kussen uit.
De muggen zijn er ook weer.
Gisteravond sloeg ik er twintig dood.
Een kolonie was zoemend langs de openstaande hor op zoek gegaan naar een goed doorbloed slachtoffer.
Die zat chips etend op de bank en bestond behalve uit een short volledig uit prikbaren delen.
Muggenbulten op oorlellen, oogleden vingers en voeten.
En een braille hoofd dat me ochtends aankijkt in de spiegel.

Mijn zoon had de vorige avond wat aardbeien geplukt.
Zijn lief had er wat van de supermarkt meegenomen.
Die kwamen van boer Bert. Grote vlezige glimmend rode aardbeien onder ideale omstandigheden geweekt.
Terwijl ik en mijn zoon de afgelopen weken met gieters en pompen de boel in leven probeerde te houden.
Met als resultaat rode ongelijke aardbeien verlopend van stoplicht rood naar diep bordeaux.
Die van Boer Bert smaakt prima.
Maar naast de rode Kamerikse variant waren ze zuur en waterig.
Die wonnen met vlag en wimpel van die van Boer Bert..
Wat het gieten de afgelopen maanden weer meer dan waard maakte.

En dan natuurlijk de laatste sperziebonen oogst.
Deze week geplukt op het randje van nog eetbaar.
Ik kreeg ze verwerkt in een saté bonen schotel geserveerd.
Ze smaakte fantastisch. Ik roemde de volle smaak. De knapperige groenheid en hoe gezond en onbespoten ze wel niet waren. Hoe duidelijk je dat toch wel proeven kon. Dat die bonen kwamen van eigen tuin.
Ahum, ja... was het commentaar.
Deze zijn van de Lidl. 37 cent voor een halve kilo.
Die van jou was ik vergeten en bleken na een dagje droog te liggen niet erg fris meer te zijn.
Maar inderdaad ze zijn heerlijk.