Zakken

Alles is Kamerik zakt.
Gesprekken duren er kort.
Dat kan ook haast niet anders.
Bij een lang gesprek sta je na een uurtje al tot je knieën in de aarde.
 
Wil je een afscheiding van een halve meter?
Tussen jou en de buren.
Metsel dan tot zeker drie meter hoogte door.
Wacht een weekje of wat tot het zakken stopt. 
En voila een afscheiding van een halve meter
.

Kamerikers zijn mensen die veranderingen gewend zijn.
Stond er ergens een maand geleden nog een gebouwtje met een plat dak. 
Is het inmiddels een handige plaats om de auto op te parkeren. 
En volgend jaar is het zo maar een twee meter diep wedstrijdbad.
Zo gaat dat nou eenmaal hier.
Men ziet hier graag de horizon.

Ikzelf kom uit Brabant. Daar is men dat niet gewend. 
Daar spuugt men eens op de grond. 
Harkt een stukje aarde glad. En bouwt met de familie een kathedraal om generaties onderdak te bieden. 
Staat zomaar zeshonderd jaar zonder een centimeter te krimpen.

Maar woon dus in Kamerik, waar een tuin iedere vijf jaar dient opgehoogd. 
Maar maaien van het gras zelden nodig is.
Het blijft altijd dezelfde hoogte. Slechts de diepte varieert.

Ik ben met mijn Kamerikse vrouw overeen gekomen dat het tuin terras bij de vijf jaarlijkse opknapbeurt dan maar een vlonderterras moet gaan worden.
Tenslotte zou hout moeten blijven drijven.
De fundering is vast afgegraven.
Nu de komende weken nog een paar honderd kruiwagentjes storten en dan zijn we de komende vijf jaar weer safe.
Zo niet ga ik voor een hele grote vijver.
Wellicht dat aan het water wonen helpt.