Opa zit in de kamer. Vanaf de straat is het schaatsen te volgen. Sven Kramer rijd blijkbaar een persoonlijk record. Zachtjes trillen de ruiten op het commentaar van Herbert Dijkstra. De televisie staat op volle geluidsterkte. Evenwel zit opa met een koptelefoon op de wedstrijd te volgen. Zijn derde inmiddels. De eerste werd door zijn knokige eelthanden in tweeën gebroken bij het vervangen van de batterijen.
Te kleine batterijen voor te grote handen.
De tweede heeft bij elkaar gehouden met plakband toch zo'n half jaar gefunctioneerd. Achtergelaten op de stoel maakte het neerploffende gewicht van opa een einde aan het leven van het stukje technisch vernuft.
Ondanks een paar meter ducktape op beide gebroken helften was hij niet meer te redden.
Voor zijn 91 verjaardag vorige week kreeg hij een nieuwe.
Een zelfde modelletje als de andere twee. Dat scheelde weer uitleg over de werking.
Nu nog de logica doorgronden van de samenhang tussen geluidsterkte van de TV en die van de koptelefoon.
We zijn er met de hele familie om de tuin onderhanden te nemen.
Hij mag zich nergens mee bemoeien en dient verplicht huis te houden.
De 25 jaar geleden neergezette schutting bezwijkt bijna onder het gewicht van de woekerende klimop.
We snoeien een klein geladen vrachtwagentje aan groen wikkelende takken weg.
De flapperende schutting wordt vakkundig hersteld door mijn jongste zoon met wat handige plankjes.
Hij komt kijken naar de kale schutting die 15 jaar verscholen lag achter het weelderig groen.
Waar dat nou voor nodig was.?
Die schutting zat verankerd met schoren en bouten en laswerk.
Dat kon niet kapot want hij had die nog zelf gemaakt.
We wijzen naar de schoren en bouten die nog steeds muurvast op zijn plek hangen.
Gemaakt door Opa die alleen dingen kon maken die een paar levens lang mee moesten gaan.
De schutting echter ooit aangeschaft bij een doe het zelf gigant was niet met zijn kwaliteitseisen samengesteld en was los gekomen van de metalen steunen.
Maar kijk, "Jasper heeft het hersteld".
En ik wijs naar de herstel plankjes waar hij even wankelend aan rukt.
Het blijft zitten.
Het is dan ook een kleinzoon die het gerepareerd heeft.
En ik schat dat het plankje houd tot zijn honderdste verjaardag want ik zag de spijkers die gebruikt werden.
Het is voldoende hem weer naar binnen te laten gaan.
Ik hoor de televisie weer op volle strekte aangaan.
Ongetwijfeld met de volumeknop van de koptelefoon.
Anita heeft de nestkastjes naar binnen gehaald.
Binnenin vinden we een van hondenhaar gemaakt nest met daarin acht gespikkelde eitjes.
Ik herken de stugge blonde haren van onze zestienjarige hond.
Vond ze niet erg.
Dat de koolmeesje haar coupe gebruikte voor het bouwen van hun nest.
Maar of ze dat volgend jaar weer kunnen doen?
We zullen in ieder geval het nestkastje wat verder weg hangen.
Iets verder van de schuifpui waar onze katten door naar binnen en naar buiten gaan.
Vermoedelijk de reden dat de eitjes nooit uitgekomen zijn.
Maar wel een mooi voorjaarsplaatje zo midden in de herfst.
