Abdominal

In de auto naar de supermarkt.

Zullen we die pasta carbonara vanavond maken.?

Met van die kleine spekjes, blokjes ham en shiitake paddenstoelen?

Of toch maar iets gezonder?

Want moet misschien toch zo langzamerhand eens iets aan die buik gaan doen.

Inderdaad, wordt er naast me in de auto iets te snel geantwoord.

Daarmee niet verwijzend naar de van spekjes voorziene carbonara.

Het moet dan ook gezegd. De bolling boven mijn riem is zich voorzichtig uit gaan dijen.

In het navelgat was zo af en toe een vriendelijk verdwaald pluisje katoen te vinden, en een exta gaatje in de riem was eenvoudig bij geprikt.

Verder niet alarmerend.

Sluipend kwam er elk jaar een kilootje of wat bij en op een gegeven moment verzamelde mijn navel voldoende stof voor het breien van een babytruitje.

Het stuk leer om mijn middel moest verlengd en het uitzicht naar beneden werd langzaam elk jaar wat minder.

De punten van de schoenen bleven nog goed zichtbaar maar het gebied daar tussen was slechts reikhalzend te bewonderen.

Tijd voor actie dus.

In de jaren negentig had je de spotjes van Tell Sell.

Tony Little en Mike die op middag of nachttelevisie in nagesynchroniseerd Nederlands de kwaliteiten van de "Abdobinal trainer" aanprezen.

De abdominal trainer was een doorlopend metalen buizen frame waarmee je op de grond gelegen de buikspieren kon trainen.

Vaak in de show van Mike en Tony op tv moeiteloos voorgedaan door een in spandex gespannen blondine. Waarbij het telefoonnummer voor het bestellen van het apparaat elke 5 minuten naast haar helder blauwe ogen in beeld verscheen.

De jaren negentig zijn voorbij en inmiddels is er Wifi en Bluetooth.

Mijn nieuw aangeschafte op de abdominal gebaseerde "bauchmuskeltrainer" is hiervan voorzien.

Een bijpassen xxl spandex outfit om de vorderingen goed zichtbaar te maken was ook snel gekocht.

De oefeningen in de handleiding waren eenvoudig met foto's geïllustreerd en de bleutooth maakt verbinding met je telefoon zodat je steeds je verrichtingen kunt volgen.

Bij alleen het geschikt maken van de connectie van de bluetooth met je telefoon verlies je zomaar een pond of wat buikvet.

Je probeert steeds of het apparaat je abdominal bewegingen wel registreert.

Frustreert wat aan de knopjes van je telefoon of je bauchmuskeltrainer apparaat en probeert het nog eens.

Na een kwartiertje vind je dan in de doos een batterij om de "bauchmuskeltrainert" bleutoothunit van stroom te voorzien.

Vijf minuten trainen per dag "ist auchreichend fur ein muskulösen körper" zegt de handleiding.

Ik was al ruim een half uurtje aan het abdominalen dus dat moest voor die dag voldoende zijn.

Mijn, "kan je al wat zien" werd wat meewarig bezien. Maar ik voelde de spieren al branden in mijn buik.

Dat branden ging de volgende dag gewoon door. Bukken was onmogelijk. En alleen rechtop kleine stapjes maken was pijnloos.

S ‘avonds werd het bauchmuskeltraineren maar even overgeslagen.

Na een weekje ging het wat beter en werd de draad weer opgepakt.

De bluetooth werd verboden met de fitapp op de telefoon, en de vijf minuten bauchspiertraining werd strak gehanteerd.

Na een maand kon je het zien.

Een platte gespierde naveltstreek die al het daar aanwezige vet naar boven had geduwd.

Ik had nu een 80e cup maatje. Wat weer het een en ander verklaarde bij de spandex blondine van het Tony en Mike filmpje.

Na een maandje was de cup maat weer naar zijn plaats gedaald.

De weegschaal gaf wel een kilootje minder aan.

Maar dat krijgen we de komende weken met wat gespekte spaghetti carbonara wel weer goed.

Stoofvlees

Frans had al jong een vriendin. Haar ouders hadden een bloemenwinkel en het was al snel beschikt dat hij die straks maar moest overnemen.
Eerst trouwen natuurlijk want de Tilburgse gemeenschap van 1971 had het nog niet zo op samenwonen.
Frans mocht overdag vast werken tussen de bloemen in de winkel en s ‘avonds met de (schoon)familie mee-eten.
S ‘avonds nog wat TV kijken. De Berend Boudewijn Quiz of op losse groeven samen op de bank, maar na een uur of negen werd verwacht dat hij weer huiswaarts zou keren. "En gin gefoezel aan d'n deur Frans want ik hey oew in den goaten", zei zijn toekomstig schoonvader dan.
Waarna Frans zijn vriendin een kuise zoen op de wang gaf en met verwarde hormonen weer naar huis vertrok.

Als voorbereiding op de overname van de winkel straks volgde hij de vakopleiding bloementeelt in Vught.
En daar leerde we elkaar kennen. Ik was een stuk jonger en blij eindelijk iets met mijn passie voor bloemen en planten te mogen gaan doen.
Maar Frans was al bezig met de indeling van zijn bloemenwinkel die hij straks over zou nemen.
De bruiloft straks en daarna eindelijk elke dag samen met zijn vriendin.
"En niks nieh elke avond na de televisie weer naar huis".
Zijn fanatieke inzet was aanstekelijk en stuwde ook mijn schoolprestaties naar grotere hoogte.
"Twee joarkes, twee joar moar Huber. Dan hèk de papieren en mag ik elken dag alléén zèn mee men mèske."

In de schoolpauzes gingen we vaak naar "'t kruispunt" een patatje stoofvlees halen.
Nog altijd een zwaar gemis in de contreien waar ik tegenwoordig woon.
Zacht tot draadjes gestoofd paardenvlees tussen warme dikke frieten, die je onderweg de wereld problemen vergetend uit een puntzak prikte.

De dag van de diploma uitreiking was mijn klein moment van glorie.
Ik had een speech van vier kantjes voorbereid waarin ik de leraren, schoolreisjes en opleiding op de hak nam.
Vier weken was ik er op mijn zolderkamertje mee bezig geweest. Eindeloos schrijven en schrappen.
Dik aangezette anekdotes over dingen en gebeurtenissen van de afgelopen jaren op school.
Ik weet nog dat de gierende zenuwen pas onderweg naar het podium van me af gleden en ik volstrekt rustig de zaal met mijn teksten bespeelde. Wat zou het, ik had mijn diploma toch al op zak.
Er zat ook een stukje over Frans bij. Over schoolvriendschap, kattenkwaad, en zijn vriendin als eindstreep motivator.
Onderweg terug van het podium schouderkloppen van mijn medeleerlingen met achterin bij mijn ouders een stomp in mijn zij van Frans. "Mooi man".

Drie maanden later werd ik opgeroepen voor het vervullen van mijn dienstplicht.
Tijdens Frans zijn bruiloft stond ik in een groene boogtent ergens op een Duits akker bier te tappen.
En bij de feestelijke opening van zijn winkel schoot ik op ballonnen op een schietbaan in de Harskamp.
Pas veertien maanden later ging ik eens langs.
Met een legergroen rompertje voor zijn pasgeboren dochter.
De kinderwagen stond achterin de "binderij" waar de bloemen werden schoongemaakt en gebonden tot boeketten.
Samen met zijn vrouw bestierde hij “den winkel”. Hij glom er de hele dag van trots.

Een half jaar later verhuisde ik naar het midden van het Land.

Vijfentwintig jaar later staat hij nog steeds achter de toonbank van zijn bloemenwinkel.
Zijn dochter schikt er bloemen en een magere jongen loopt er te dweilen.
Zijn vrouw was de bestellingen rijden.
Mijn dochters vrijer zegt ie tegen me, terwijl hij naar de magere jongen knikt..
Hij sloapt ok bij ons. Wel efkes anders als bij ons vruuger.
Wil later ook de bloemen in. En mischien straks in d’n winkel.
Maar moet, vindt ie, eerst maar eens zijn school afmaken.
Dan zullen we wel eens zien, of 't een blijverken is.

"Kom irst een patat mee stoofvlis hoale, net as vruuger, moakt meej jou figuur nah toch niet meer uit"
En we wandelen voor een puntzak dikke fritten met draadjesvlees naar de stad.
Al zagen we elkaar gisteren voor het laatst.