Wil je met met trouwen?

 

Ook op het werk mag gelachen worden:

Mailtje van een vrouwelijke collega:

Hoi Huber,

Ik krijg een melding dat een proces van klant X niet succesvol is uitgevoerd.

F. is ziek dus ik weet even niet bij wie ik moet zijn om dit op te lossen.

Groeten G.

_____________________________________________________________________

Mijn antwoord:

Hoi G,

Ik heb wel een idee waar het aan zou kunnen liggen.

Geen zorg, ik ga er wel achteraan om het uit te zoeken.

Laat je weten als het is opgelost.

Met vriendelijke groet.

Huber van Hest

___________________________________________________________________

Haar antwoord:

Bedankt, wil je met me trouwen.?

Groeten G.

___________________________________________________________________

Mijn antwoord:

Ik ga dat natuurlijk onmiddellijk in overweging nemen.

Ga vanavond gelijk thuis even overleggen.

Met vriendelijk groet

Huber

__________________________________________________________________

Haar antwoord:

Hahaha

Groeten G.

___________________________________________________________________

de volgende dag:

Mijn mail:

Goedemorgen G,

Ik heb je huwelijksvoorstel gisteren even kort besproken.

Mijn echtgenote was wild enthousiast en heeft direct al mijn spullen voor me ingepakt.

Ze staan te wachten bij de deur.

Ik zou er dan ook geen gras over willen laten groeien, schikt komend weekend voor het huwelijk.?

Mijn incontinente hoogbejaarde moedertje die bij ons verblijft komt graag bij ons inwonen en verhuist natuurlijk mee.

En geen zorg ik leg graag uit hoe haar dagelijkse zorg in elkaar zit.

Zodat je, nadat je gestopt bent met werken, precies weet hoe de aambeienzalf dient te worden aangebracht.

Ik dacht zelf als bestemming voor de huwelijksreis aan Venetië.

Daar is een kantklos museum van werkelijk adembenemende schoonheid.

En dan kan ik daar weer wat spulletjes voor aanschaffen, want kantklossen is mijn lust en mijn leven.

Daar breng ik elke vrije minuut in avond en weekend mee door.

Het houd ook de gedachten weg van al die nare mensen die nog geld van me willen hebben.

"By ze way", heb jij een beetje gespaard?

Jeetje wat verheug ik me op komend weekend.

Eindelijk weer iemand die wel mijn eitje elke ochtend in de juiste zachtheid voor me kookt.

Want die driftaanvallen die een slecht gekookt eitje teweeg brengen zijn voor mij erg vervelend.

Ze duren soms wel meer dan een dag, en dan kan zelf een uurtje kantklossen me niet kalmeren.

Gelukkig kun je tegenwoordig met moderne make-up zoveel onzichtbaar maken.

Nou ik ga gauw de uitnodigen versturen.

Wat boffen we toch.

Houd jij ook zo van fietsen in matching regenkleding.

Met vriendelijke Groet

Huber van Hest.

_______________________________________________________________________

Haar antwoord:

…een beetje .paniek.

Jungle

Pap ik heb kaartjes voor een concert in Amsterdam, heb je zin om mee te gaan?, begint mijn jongste zoon.

Kaartjes van wat? is mijn eerste vraag.

Van Jungle is zijn antwoord.

Nu zijn mijn kinderen opgevoed met de muzieksmaak van hun ouders.

En hebben we ze gebrainwasht met Aretha, Stevie de gehele familie Motown en jaren en jaren aan kwaliteit pop.

Maar ergens halverwege heeft mijn oudste zoon een donkere afslag genomen naar Heavy Metal.

En weet ik allang niet meer waar mijn jongste naar luistert.

Mijn dochter is nog niet helemaal van het padje af, en trakteerde me een paar jaar geleden op een kippenvel avondje Gregory Porter in Carré.

 

Wat is dat voor muziek? Jungle, vraag ik.

En ik krijg een linkje toegestuurd.

Op het YouTube filmpje een mengelmoes van electro, disco en soul.

Leuk lieg ik, doe maar, wanneer is het?

 

AFAS in Amsterdam stroomt vol met mensen in de helft van mijn leeftijd.

Bij de ingang word ik gefouilleerd.

In mijn glitterpak betast het meisje bij de ingang niets oneerbaars.

Ik kijk door het publiek, enkel de technicus achter de mengtafel heeft mijn kapsel.

Grijs en weinig.

Er is een voorprogramma.

Een jongen met een gitaar naast een stapel speakers jengelt muziek.

Het geluid zingt rond, en zijn zang is vooral heel hard en onverstaanbaar. Hij draait effectloos aan knopjes om de boel nog recht te trekken.

"Thank you Amsterdam, it was AMAAAZING.."

Waarna hij zijn speakers en lichtpanelen van het podium begint op te ruimen.

 

Ik bestel twee kleintjes pils en reken elf euro af.

We wachten op wat komen gaat en keuvelen door te schreeuwen in elkaars oor.

Ik stuur een selfie naar het thuisfront als teken dat we op plaats van bestemming zijn.

Dan gaat het licht uit en wordt ik doorboord door bas en laserlicht.

Een muur van geluid volgt.

De massa voor me begint als de zee te deinen.

Ze stopt twee uur later.

 

Na de trein naar huis een hamburger in de Mac.

Vond je ervan? vraagt ie kauwend op zijn Franse frietjes.

Top avond antwoord ik gemeend met nog suizende oren.

 

De volgende dag appt mijn dochter.

Was het leuk?

"Jawel, antwoord ik. Niet helemaal mijn muzieksmaak.

Was de oudste op de dansvloer.

Maar creëer in mijn glitterpak vanzelf ruimte."

Vier smileys als antwoord.

 

Dat weekend regent het.

Ik sta op een ladder doorweekt de leilindes te snoeien.

Nog net voor ze al het blad verliezen.

Door het raam zie ik op de televisie een stoomboot de haven van Gorinchem binnenvaren.

Mijn dochter appt een foto van Cato in pieten-pak.
Sinterklaas is weer in het land.

Van de week maar wat in de schoen doen.

Iets van Aretha, Stevie of Motown.

Mocht ik over vijftien jaar bij leven en welzijn de vraag krijgen.

Opa, ik heb kaartjes. Zin om mee te gaan?.

Limmerick

 

Na de verkoop van het huis van mijn moeder moest er opgeruimd.

In de familie-app werden de zaken niet meeverhuisd verdeeld.

Wat overbleef ging naar de kringloopwinkel of het afval.

Een doos met "dat wil ik nog wel" stond zolang voor me bij mijn nichtje opgeslagen.

Bij een bezoek aan mijn moeder deze week haalde ik ze op.

 

Veel spullen van mijn overleden stiefvader.

Verzamelingen waar een mens in zijn leven nog wat aan heeft.

Bijvoorbeeld een zakje met van elke uitgegeven jaargang een uitgebrachte cent.

Bij elkaar een verzameling die loopt van 1948 tot en met 1980.

Gezamenlijk 38 stuks en net voor de overgang naar de euro voldoende voor het kopen van een rolletje pepermunt.

Op marktplaats aangeboden voldoende om zo'n zelfde rolletje vandaag de dag alsnog te kunnen kopen.

De tien delen blueband sportboeken met ingeplakte plaatjes zijn te leuk om weg te doen.

Over de verzameling sportmedailles van 1928 tot 1967 moet ik nog even nadenken.

Die van 1928 moeten van zijn vader zijn geweest die blijkbaar nog met de volksleger spelen had meegedaan en marathons had gelopen.

Naast elkaar opgespeld op mijn jas op Koningsdag zullen ze vast de verdiende aandacht trekken.

Het opschrijfboekje van een paar jaar na mijn geboorte is vermoedelijk de leukste vondst.

Ik dateer het rond 1968 en is duidelijk een opschrijfboekje van zijn jaren op de universiteit.

Het beschrijft hoe een corsage gedragen dient te worden.

Hoe een sigaret of een sigaar te presenteren.

En belangrijke regels der etiquette.

Zoals "jongen eerst aan meisje voorstellen. Wachten tot meisje haar hand heeft uitgestoken."

En hoe je te kleden en te gedragen tijdens een gala.

Overhemd, los boord, ribbetje in gesteven vorm met een laag uitgesneden vest en NOOIT geen polshorloge.

Zwarte broek met zwarte lakschoenen en zwarte sokken.

 

Een bierlied voor het dispuut staat achterin.

Naast wat losse aantekeningen die een opleiding verklaren zoals "wetenschap veroorzaakt ethische vragen"

en "universiteit moet belangstelling hebben in actuele vragen"

samen met de adressen van de nog te bezoeken cafés.

Het bakelieten pennenbakje wat altijd op zijn bureau prijkte staat nu op mijn bureau.

Zijn briefopener en zakmesje daarin.

Hij stond erop in brief correspondentie aangesproken te worden met "Weledelgeleerde".

En had met de gemeente correspondentie hierover.

Hij had tenslotte niet voor niets al die jaren gestudeerd.

Geen brief werd zonder brievenopener geopend. Want het geschrevene verdient respect.

Daarom met gerust hart de schunnige limericks uit zijn opschrijfboekje herhaalt:

 

"Er was een pastoor uit Londen

die had een kapotje gevonden

hij vond het wel wat vies

maar het paste precies

en weggooien vond hij toch zonde."

Ik zie hem in gedachten grinniken tijdens het opschrijven..

Knikkeren

 

Kijk opa, ik heb om alles wat ik van sinterklaas zou willen een rondje gezet.

En ze overhandigd het deze week door de brievenbus afgeleverde grote bol.com speelgoedboek.

Alle afbeeldingen van de barbie collectie zijn voorzien van een met stift aangebracht cirkeltje.

Evenals de halve sectie poppenwagens en toebehoren.

"Het duurt nog wel heel lang hoor voordat Sinterklaas komt." probeer ik de verwachtingen te temperen.

"Eerst heb je nog het Sinterklaas journaal op televisie."

"En dan moet hij nog met de boot aankomen.."

Maar de buurman staat met een ladder tegen mijn dakgoot de schoorsteen te vegen.

En op vragen hierover heb ik geantwoord dat dit nodig was voor de ongehinderde doorgang van pakjes dit jaar.

Dus mijn woorden sorteren weinig effect.

 

"Weet ik... zegt ze, maar ik ben ook nog niet klaar want ik moet de ander rondjes ook nog doen."

Gelukkig antwoord ik. Ik zal vragen aan de buurman of hij het schoorsteengat wat groter maakt.

En loop naar buiten om de verrichtingen te bekijken.

 

In de kamer staan een paar enorme dozen.

De gewenste hoeskleur was eindelijk binnen bij IKEA.

Dus de weken geleden bestelde tweezitter kon eindelijk in elkaar geschroefd.

De enorm dozen waarin de onderdelen zaten moesten bewaard voor de voorstelling van de drie biggetjes op school.

Maar worden nu eerst even bewoond door de twee kleinkinderen.

De lege Hello-fresh doos door onze zoon achtergelaten dient als auto.

Het is een krappe middenklasser die maar net ruimte bied aan de twee minderjarige bestuurders.

Het is een zuinig karretje dat enkel loopt op energie en c02 neutrale verbeelding.

Ze spelen een uurtje.

Ik loop naar het Sinterklaas-speelgoedboek met een stift om een cirkeltje te zetten.

Maar jammer... bol heeft in de collectie geen grote en kleine IKEA dozen opgenomen.

 

De knikkers zijn ook gevonden in de tuin.

Ze liggen in een vol geregende glazen blauwe schaal op de tuintafel te glimmen voor de sier.

Kattenogen, proemen, reuzen, stuiters, bolders, bullen en bonken.

Overblijfselen uit mijn eigen knikkerjeugd en die van mijn kinderen.

Een kuiltje is gauw gemaakt.

Olle steekt een proem in zijn mond.

Maar spuugt hem gelukkig met een smerig gezicht direct weer uit.

Cato vraagt om uitleg.

Kijk zeg ik, je moet met je vinger proberen de knikker in het kuiltje te krijgen.

En als je de laatste knikker erin wipt zijn alle knikkers in het kuiltje voor jou.

Maar als ik de laatste knikker erin wip zijn ze voor mij.

Een wedstrijdje dus wie het beste knikkers in het kuiltje krijgt.

Dat lijkt haar wel wat.

Opa heeft het vroeger heel veel gespeeld toen hij nog op school zat vertel ik.

En oom Jasper en Pim en Oma en Mamma ook.

Dus al deze knikkers in deze schaal zijn door ons allemaal gewonnen.

 

Mag ik ze hebben? vraagt ze.

 

Nee zeg ik. Maar je kan ze wel winnen.

We zullen wel een wedstrijdje doen met zijn allen.

Dan vraag ik je ooms en mama ook mee te doen.

En dan ga ik jou helpen.

Want weet je... ze kunnen er helemaal niks die ooms en moeder van je.

En Opa gaat elke dag oefenen.

Oma weet ik zeker gaat ook vast helpen.

En als je dan gewonnen hebt,... dan, dan zijn ze van jou.

Dus weet je wat.?

Ik zet vast een kringetje in het speelgoedboek bij het plaatje van de knikkers.

Dan krijg je die vast wel in je schoen als Sint er is.

En kun je thuis vast oefenen straks.

 

Op weg naar huis rijden we nog even naar de groentetuin.

Cato poseert met een venkel.

En Olle geeft iedereen een klontje klei als presentje.

We oogsten wat andijvie, bietjes en koolrabi om mee te nemen in de bakfiets naar huis.

Opa heeft ook winterwortels, maar die zijn nog te klein.

Waarschijnlijk precies goed tegen de tijd dat Sinterklaas er is.

Prima smeergeld voor gevulde schoentjes

Tante Wilma

 

Vanaf mijn zesde tot mijn eenentwintigste woonde ik op de Kapelmeesterlaan in Tilburg.

Een tussenwoning in een rijtjeshuis in een rijtjesblok van een splinternieuwe wijk in Tilburg Noord, was onze woning.

Naast ons aan de rechterkant woonde tante Wilma en Ome Henk.

Ondanks dat we ze Oom en Tante noemde waren ze geen familie

Maar ze hadden 'gèhre dèh gullie ons zo noemde'.

 

Tante Wilma hield van een rijk versierd interieur met dikke fluwelen gordijnen voorzien van guirlandes met gouden kwastjes.

Aan de muur hingen schilderijen van huilende zigeunermeisjes in rijk gedecoreerde lijsten.

En in de vensterbank stonden haar kleurrijke Oostenrijkse biedemeier beeldjes.

Ze had er een behoorlijke verzameling van.

Over het algemeen roze en wit porseleinen herderinnetjes of kussende prins en prinsessen paartjes.

Mijn ouders kwamen er vaak en graag over de vloer.

En mijn moeder dronk er haar dagelijkse koffie en ketting rookte er sigaretten.

Met kloppen van een houten pollepel op de muur werd aangegeven dat de koffie klaar was.

En andersom werkte dat morse systeem evengoed.

Als wij kinderen eens alleen werden thuisgelaten was het devies.

"Den pollepel leej op het aarrecht, kloppen als er wèh is."

 

Het was Ome Henk die me vond toen de halve wijk naar me op zoek was.

Ik was als achtjarige druk bezig kikkers en salamanders te vangen aan de rand van een volgende wijk.

En kwam ver na etenstijd met mijn vangst in een emmertje aan zijn hand aangewandeld de straat in.

"Het menneke woar kikkers vangen" was zijn commentaar tegen mijn moeder die me tegelijkertijd zowel bestrafte als doodknuffelde.

 

Het was Tante Wilma die me deed twijfelen over de echtheid van sinterklaas.

De zwarte piet die tijdens de optocht mijn beide handen en broekzakken vulde met pepernoten leek wel erg veel op haar.

En het doorrookte "wel oew taande poetsen hoor" was toch zeker wel haar stem.

Maar mijn moeder wist van verre Spaanse familie en gemengde huwelijken die zulke dingen verklaarde.

 

Inmiddels zijn de antennes op de daken in de rijtjeshuizen in Tilburg Noord vervangen met satelliet schotels.

En zijn er geen sloten meer om kikkers in te vangen in Tilburg Noord.

Oom Henk ging jaren geleden al hemelen.

Maar mijn moeder hield contact met tante Wilma tot ze bij bezoek niet meer herkent werd.

En de deuren van het wooncomplex alleen nog door zorg personeel geopend konden worden.

 

Van de week overleed ze, tante Wilma.

Met aan de muur terecht wenende zigeunermeisjes in dikke tranen.

Een stukje dierbare geschiedenis verloren

Les Poppys

 

De aardappels moeten geoogst.

Het nog aanwezige loof is grauw en geel en probeert moedig overeind te blijven rond de plassen van de afgelopen week gevallen regen.

Ze zijn klein dit jaar. De droogte in het begin van het jaar heeft de groei geremd.

Toch weet ik met vastgezogen laarzen in de modder een kist fatsoenlijke piepertjes te verzamelen.

Een emmer krieltjes voor het opbakken ernaast.

Op mijn hoofd wat zestiger jaren Motown.

Muziek van voor de tijd van elektronisch toonvast gemaakte zangers.

Met nog door echte mensenhand bespeelde instrumenten.

Een opgegraven veenmol probeert te ontsnappen.

Onder "Aint no mountain high enough" van Diana Ross hak ik het insect onverbiddelijk doormidden.

De courgettes worden onder "Sexual healing" van Marvin Gay geoogst.

"Don't leave me this way", speelt terwijl de laatste geel geworden boontjes worden geplukt.

Thuis gekomen met alle groente moet de muzieksmaak weer even omgeschakeld.

K3 blèrt "Alle Kleuren" door de speakers in de huiskamer.

Een klein meisje in een roze tutu draait er rondjes bij.

 

Muzieksmaak ontwikkeld zich al op jonge leeftijd.

Mijn zussen waren als kind idolaat van "Les Poppys".

Het eindeloos herhaald singeltje "Non, Non, Rien N'a Changé" grijsgedraaid op de koffergrammofoon dreef me tot waanzin.

Behalve dat het een hoog oorwurm gehalte had, was het ook nog eens in onverstaanbaar Frans.

En werd het gezongen door een alleen maar leuke jongens kinderkoor.

In Amsterdam deelde ze op mijn leeftijd handtekeningen uit aan dwepende meisjes in de platenzaak van Willy Alberti.

Dat wilde ik ook.

Maar dan niet met van die dreinerige flut muziek.

 

Ik zocht terug welk jaar het geweest moet zijn.

Het blijkt 1971 te zijn geweest. Mijn negende levensjaar.

Er werd kwaliteitsmuziek gemaakt die periode. Manuela van Jacques Herb bereikte de eerste plaats in de hitparade.

Gevolgd door het nog steeds op begrafenissen populaire "Waar heen waarvoor" van Mieke Telkamp.

Ik luisterde intussen naar de Beatles, Stones, Pink Floyd en Creedance Clearwater op mijn kamertje.

En kocht mijn eerste plaat van JJ Cale.

 

Wat was jou eerste singeltje? Vraag ik Anita.

Het blijkt "Oei Oei dat was me weer een loei" van Johan Cruyf te zijn.

Gekocht toen ze acht was.

Bijzonder, en het kan dus toch nog goed komen.

 

Ik heb hem nog even opgezocht, het lied van Johan Cruyf.

Het was zijn enige plaatjes ooit gemaakt.

De vele opname lukte pas na veel drank om de zenuwen te bedwingen.

En moest na zijn transfer naar Spanje met veel bier en jenever nog eens over.

Vertaald naar "Oh, oh, oh, yet another blow" werd het daar nog aardig verkocht.

Gelukkig maar, anders was hij vast aan armoede gestorven.

 

"Alle kleuren" van K3 wordt gevolgd door "Mamase Mamasa Mamakusa".

We mogen meedansen.

Vooruit dan maar, ik weet het komt toch wel goed.

Tenduutjes

 

Voor de balletvoorstelling werden maar 4 kaartjes per gezin beschikbaar gesteld.

Pappa mocht natuurlijk komen kijken.

Mamma uiteraard want die moest helpen met het aandoen van de schoenen en het balletpak.

En de beide Oma's mochten komen kijken want die zijn nou eenmaal als oma gek op ballet.

Opa Huber moest thuis blijven. Evenals opa Mark.

Volstrekt oneerlijk natuurlijk want deze opa volgt alle wedstrijden van het Scapino, Nationale ballet en Danstheater op de voet.

En wil niets liever dan zijn vierjarige kleindochter zien shinen op het podium in het theater.

 

Ik sputterde nog dat ik als kind gek was op ballet.

En dat maillots ook jaren tot mijn garderobe hebben behoord.

Het was het kledingstuk waarin mijn helden op televisie zich bew
ogen.

Robin Hood had een groene aan op tv, Batman een zwarte, en Theiry de slingeraar een blauwe.

Ik wilde er dus ook één op jonge leeftijd.

Maar mijn moeder hield dat tegen.

Gelukkig kon ik ook toen al "outside the box" oplossingen bedenken.

Mijn zussen die elke week naar ballet les gingen droegen namelijk elke week zo'n ding.

Zachtroze weliswaar.

Maar ongetwijfeld zouden er voor jongens op ballet andere kleuren maillots bestaan.

En dat klopte.

Jongetjes kregen een witte.

 

Wit camoufleert niet best als je in bomen klimt en met zelfgemaakt pijl en boog de vijand probeert te besluipen.

Daarnaast zat er aan de maillot ook een verplichting vast.

En dat was dat je wekelijks als enige jongen in de klas tussen roze tu-tuu's je Plié-tjes, Tenduutjes en Rond de Jambe'tjes moest oefenen.

Iets waar je werkelijk verder niets mee kon bij zwaardvechten of hutten bouwen.

Het enige waar het goed voor was bleek het fluisterzacht spitsen sluipen door het struikgewas.

Na drie jaar danste ik een heel beste zwanenmeer.

Maar verder had je er in het leven verdomde weinig aan.

 

Op mijn vijftiende kwam Saturday Night fever uit.

Glitterballen, hoge plateau schoenen en stampend zwetende discomuziek.

Mijn plié-tjes in witte maillootje hadden op de dansvloer een groots maar verkeerd effect.

Waarna ik maar besloot de spitsen aan de wilgen te hangen.

 

De voorstelling is een groot succes.

Acht krioelende meisjes op een felverlicht podium.

Catoo kijkt elke minuut met een hand boven haar ogen de zaal in op zoek naar de familie.

Af en wordt een ingestudeerd stukje even overgeslagen.

Om stiekem naar papa of mamma te zwaaien.

 

Na afloop zeeën van bloemen, hulde en puntzakken met snoep.

Catoo vraagt, is Opa der niet?

Nee de kaartjes waren op.

Maar volgend jaar.

Zit die op de eerste rij.

Zeker en vast....